Hayatı anlamlı kılan değerlerimiz var. Sahip olduğumuz ailemiz, çevremiz, dostluklarını her zaman yanımızda olan vefalı arkadaşlarımız ve en önemlisi de her türlü zorluklara, sıkıntılara rağmen bizleri doğuran, besleyen, büyüten ve eğiten annelerimiz... Hayatın güzel yanı kadar zamanın acımasız yüzü de var. Bu acılardan belki de en büyüğü anneden uzak kalmak veya onu kaybetmek. O anne yokluğu ki; kokusundan, sıcaklığından, tatlı azarlarından, merhametinden, yemeklerinden, burnunun üzerine indirdiği gözlüğüyle örgü örmesinden, her gece üzerinizi örtmesinden, korumasından, sizin için hayatını adamasından, babanıza karşı sizi korumasından, elinizden tutup parka götürmesinden, veli toplantısında sizinle gurur duymasından, mezun olurken döktüğü gözyaşlarından, saçınızı okşayıp, sizi sakinleştirmesinden, oflaya puflaya odanızı toplamasından, o iyilik ve güzellik dolu kalbinden mahrum olmaktır. Annesizlik, kanatları koparılmış, yere çakılmış bir kuş olmak, evsiz ve yurtsuz kalmaktır. Geçtiğimiz hafta ani bir rahatsızlıkla hastaneye kaldırdığımız sevgili annemi ne yazık ki o gecenin sabahında kaybettik. Hastalık ani ve fakat ölüm hiç beklemediğimiz bir sondu. O annem ki hayatı boyunca hastane yüzü görmemiş, sağlıklı, hayat dolu, etrafına her zaman neşe ve mutluluk saçan ve herkesin gönlünde apayrı yeri olan bir insandı. Kalp krizi şüphesiyle hastaneye kaldırdığımızda ölümü hiç aklımıza getirmemiş ve kısa bir müdahale sonrası evimizde dönmeyi hayal etmiştik. Ancak takdiri ilahinin yazgısında; nefes tükenmiş, hayat sonlanmıştı. Acımızı ne kadar unutabiliriz, annesizliğe nasıl alışabiliriz ve annesiz nasıl yapabiliriz bilemiyorum. Tek tesellimiz babamızın başımızda olması ve çok şükür sağlıklı olması. Bu vesile ile annemizin cenazesine bizzat katılan, telefonla arayarak acımız paylaşan tüm dostlarımıza sonsuz teşekkür ediyorum. Rabbim kimseyi annesiz ve onun sıcağından mahrum etmesin.
Yorumlar 1
.... 20 Aralık 2020 15:09
Çok üzüldüm. Rabbim sabır versin annenin de yeri güzel olsun inşallah
