Her okulun koridorunda, her sınıfın köşesinde görünmeyen bir yara var: akran zorbalığı. Bazen alaycı bir bakış, bazen küçük düşüren bir söz, bazen de fiziksel şiddet olarak karşımıza çıkıyor. Çocuklar ve gençler arasında “şaka” ya da “oyun” diye küçümsenen davranışlar, aslında bir başkasının ruhunda derin izler bırakabiliyor.
Zorbalığın en acı tarafı, çoğu zaman sessizlikle örtülmesidir. Zorbalığa uğrayan çocuk, içine kapanır; “ya bana inanmazlarsa?” ya da “daha çok üstüme gelirler” kaygısıyla susar. Oysa suskunluk, zorbanın en büyük silahıdır.
Toplum olarak bu sessizliği kırmak zorundayız. Öğretmenler, veliler, idareciler… herkesin ortak sorumluluğu var. Çocuklarımıza empatiyi öğretmeliyiz. Bir başkasının duygusunu anlamadan büyüyen nesiller, kendi üstünlüğünü başkasını ezerek kanıtlamaya çalışıyor. Oysa gerçek güç, kırmadan da güçlü olabilmektir.
Akran zorbalığıyla mücadele sadece cezalarla olmaz; güvenli bir okul iklimi, paylaşmayı ve saygıyı teşvik eden eğitim programları şart. En önemlisi de çocuklara “yalnız değilsin” mesajını verebilmek.
Unutmayalım, her zorbalık hikâyesi bir çocuğun kalbinde taşıdığı sessiz bir çığlıktır. O çığlığı duymak, görmezden gelmemek hepimizin görevidir.
